Stilletjes neemt ze plaats aan tafel. Grote droevige ogen, haar knuffel stevig geklemd in haar handen tegen haar borst gedrukt. Daisy heet ze. Een tenger en fragiel meisje van 8 jaar oud met lang sluik donker haar. Voor de derde keer komt ze dicht naast me zitten.

Als aan de groep kinderen gevraagd wordt wat zij het moeilijkst vinden aan de scheiding , steekt ze voorzichtig haar vinger op en zegt heel zachtjes: ‘Als pappa en mamma ruzie maken’. Wat doe je dan? ‘Dan ga ik naar boven naar mijn kamer en begin ik hard te huilen en te stampen met mijn voeten. Dan houden ze op’, zegt ze. Andere kinderen reageren hierop. Ze blijkt niet de enige. Er worden ervaringen, maar ook tips gedeeld. Haar schouders zakken en voorzichtig verschijnt er een glimlach.

De week erna komt ze weer naast me zitten. Ze pakt haar werkmapje en gaat tekenen en kleuren. Geen knuffel te bekennen. Het thema van vandaag is: de rechten van het kind van gescheiden ouders. Ze luistert aandachtig mee. ‘Goh’, zegt mijn collega na afloop, ‘viel het jou ook op dat Daisy wat losser komt en meer lacht?’ De laatste week. Wat hebben jullie geleerd bij KIES? Om de beurt geven de kinderen hun antwoord. Als Daisy aan de beurt is zegt ze: ‘Dat ik het niet hoef op te lossen als pappa en mamma ruzie maken’.
En ogenschijnlijk zoveel lichter verlaat ze die middag huppelend het lokaal.