Nou ben ik meestal niet zo’n voorstander van een gezamenlijke kindrekening, omdat je dan wel stevig in je schoenen moet staan als ouders onderling en wel een beetje hetzelfde denkpatroon en uitgavepatroon moet hebben. Ik geef altijd standaard het voorbeeld van de vader die de kleding alleen van Vingino koopt en de moeder liever bij de Primark koopt, omdat dat zoveel goedkoper is.
Een gezamenlijke kindrekening kan dus een bron voor ruzie worden.

De scheiding verliep redelijk soepel en redelijk harmonieus. Uiteraard werden gaandeweg het traject best een paar stevige discussies gevoerd. Maar ze kwamen eruit en wilden alles in het belang van hun kind regelen. En toen de praktijk…

Er kwam discussie over de bijdrage die de beide ouders zouden overmaken op die gezamenlijke rekening. Nu waren die afspraken heel duidelijk en goed vastgelegd in het convenant, maar toch wilde de moeder binnen een maand de financiële afspraken al herzien. Vader was het daar niet mee eens. Die hield vast aan de gemaakte afspraken, want moeder wilde ook geen bewijs leveren van haar gewijzigde inkomen waar zij zich op beriep. In plaats van dat er rust kwam tussen beiden na de scheiding, laaide de ruzie enorm op. Over geld, over uitgaven, over de gezamenlijke kindrekening.
Uiteindelijk heeft de moeder uit boosheid, alle balletspulletjes van hun dochter uit de sporttas gehaald en bij zich gehouden en het meisje met lege sporttas bij haar vader afgeleverd. Vlak voordat ze naar balletles moest. Het meisje werd daar de dupe van, kon daardoor niet oefenen voor een voorstelling later in die week. Nu treffen de vader en moeder elkaar alsnog voor de rechter, om de ruzie daar verder uit te vechten.

Ik word daar zo verdrietig van. Hoe kun je nu als ouder je eigen belang (in dit geval een meningsverschil over geld) boven het belang van je kind zetten? Ik begrijp dat oprecht niet. En dat allemaal om een gezamenlijke kindrekening waar ik van te voren al voor heb gewaarschuwd.
Alles in het belang van je kind, toch?